EN MEMORIA

EN MEMORIA DE GELASIO NOGUEIRA ESMORIS

=======================================================================

EN MEMORIA DE PABLIN "PIPORRO" Y VICENTE "GERVASIO"

AS BÓVEDAS “VIAXE Ó DESCOÑOCIDO”.

¡¡ Veña, veña !! Di “Mundo”,  dende o alto da escada suxeta a parede.  ¡Vaites!  ¿Cómo vou a recuar agora? Tentando que non se decatara da miña  inquietude  ó mesmo tempo  que poñia un pe na primeira travesa  daquela escaleira de madeira, único camiño que levaba o campanario da igresa do meu pobo.

“Mundo”, foi pa min o compañeiro co que iniciei moitas das aventuras o longo do primeiro tercio da miña vida, dende subir o valo mais alto ata  marchar xuntos camiño da emigración, esta era unha das primeiras oportunidades da nosa carreira de andar no fio da navalla.

Xa no alto agarreime a man de “Ramoné” que  tirando cara enriba axudado por “Piporro” encontreime de súpeto no medio do resto dos colegas que íbamos a escomenzar aquel suceso extraordinario para  nosas vidas, coñocer o “ inframundo” que nos deparaba mais alá daquel burato que aparecia na parede do campanario da iglexa parroquial de Carballo.

Votei unha ollada os compañeiros cos que iba a escomenzar aquela fazaña,   alí estaban  Xosé Luis “Camañete”, Moncho “Ramoné” , Vicente “Gervasio”, Mundo “Navaza” e Pablo “Piporro”, todos miraban cara min como recriminando a miña tardanza en asumir o risco da escalada, ¡¡ Veña xa estou!! mestras sentía unha friaxe que me estarreceu vendo a negrura daquela abertura cara o descoñocido.

“As Bóvedas” nome mítico na memoria da nosa nenez que tiña para nos un significado misturado de máxia e risco,  era sin dúbida un perigoso percorrido que se facia polos soportes donde repousaban a cerchas de madeira que sostiñan a cuberta da nosa igrexa, este espazo entre a bóvedas e o tellado era o itinerario dun dificultoso viaxe ó redor da estrutura do templo carballés.

Quen asumia a cabeceira da tropa a maioria das veces era O Piporro que tiña unha facilidade para escorrer o seu corpo entre o entramado das madeiras coma si fora unha serpe ¡¡Que no diría ó cabo dos anos exercendo a menciña en Lugo!!,  este guía debía poñer en aviso ó siguente membro de seguido de calquer dificultade atopada, o terceiro ó cuarto e asi dunha maneira sucesiva, xa que o camiño faciase case na escuridade so iluminado polas raiolas que pasaban atraves dos buratos  das tellas romanas do teito. O traxeto faciase con lentitude e moito coidado sin tentar poner os pes nas bóvedas que tiñan gretas donde nalgunhas podiasen ollar os feligreses rezando ¡Foder, non sabían eles o que lle podía caer do “ceo”!

¡¡Carallo!! ¿Que foi iso? di “Camañete” guidandome do pantalón o que fixo que estivera pendurando coma unha campá da cercha que tiña enriba de min mentras unha curuxa petaba na miña testa ¡¡O Espiritu Santo, O Espiritu Santo!! , bromeu o “O Gervasio” mentras eu tentaba poñer os pes na repisa mais preto de min. ¡¡Vicente, deixate de brincadeiras que estiven a punto de facer unha desfeita ahí abaixo!! Mentras o resto da tropa desternillabase de risa agarreime o puntal coma si fora a miña nai

Era moi corrente atoparse con pombas e paraxos que añiñaban entre o teito e incruso algún gabián o que facia da incursión unha proba chea de sorpresas, sustos e medos.

Unha vez rematado o percorrido escomenzaba a aventura de baixar sin ser cachado polo sacritán Xan “O da Morena”  ou polo párroco D. Venancio o noso particular “Martelo do herexe” para non sufrir unha posible represalia daquel cura que “Donde non chegaba, mandaba recado”.

Este pequeño relato e en memoria de Vicente De la Viña Varela (q.e.p.d) e de Pablo González Regueira  (q.e.p.d.), caros amigos que deixaron en min un recordó imborrable.

Francisco Prado

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&